Nasze magazyny
Wilhelm Heinrich Schuessler urodził się 21 sierpnia 1821 r. w Zwischenahn, Wielkim Księstwie Oldenburga. Od dziecka był utalentowany językowo, co pomogło mu korepetycjami zarabiać na życie, jako że pochodził z ubogiej rodziny. Zaczął studia dopiero w wieku lat trzydziestu – najpierw w Paryżu, potem w Berlinie, gdzie uczył go Rudolf Virchov i Justus von Liebig, mający wpływ na dalszą karierę Schuesslera. Po roku przeniósł się do Giessen, gdzie skończył studia. By poszerzyć swoją wiedzę, wyniósł się do Pragi – tamtejszy uniwersytet cieszył się świetną opinią, a drugim powodem był fakt, że wykładali tam najlepsi homeopaci. Nie udało mu się jednak podejść tam do egzaminów państwowych od razu; nie miał matury. Dopiero po ukończeniu gimnazjum mógł złożyć egzaminy państwowe. Miał jednak trudności, by zostać uznany jako lekarz homeopatyczny. Ówczesne izby lekarskie nie uznawały homeopatów, a lekarz zajmujący się homeopatią nie był przez nich uznawany. Homeopatia cieszyła się jednak wśród społeczeństwa dużym powodzeniem i za wstawiennictwem 309 mieszkańców Oldenburga otrzymał Schuessler aprobację.
Przez 15 lat praktykował jako lekarz homeopatii – w jego czasach znano 200 środków homeopatycznych. Cały czas jednak poszukiwał łatwiejszej i bardziej przejrzystej metody leczenia. Podwaliny pod jego badania położył Jacob Moleschott i jego dzieło: „Kreislauf des Lebens”, Rudolf Virchov ze swoją „Patologią komórkową”, gdzie „istotą choroby jest zmieniona patologicznie komórka” oraz Justus von Liebig „prawem minimum”, czyli teorią, że wzrost rośliny uzależniony jest od substancji, której jest najmniej.
W roku 1874 ukazała się po raz pierwszy 16-stronicowa broszura: „Skrócona terapia” dr Schuesslera. Po roku nakład wznowiono i uzupełniono, tym razem broszurka wynosiła 48 stron. Mimo ataków (szczególnie ze strony homeopatów) nowa terapia cieszyła się coraz większym zainteresowaniem, także ze strony lekarzy i została przetłumaczona na wszystkie znaczące języki. W 1885 r. w Oldenburgu powstało pierwsze stowarzyszenie Biochemii wg dr Schuesslera. Dr Schuessler zmarł w roku 1898 pozostawiając metodę terapii umożliwiającą spojrzeć na człowieka holistycznie i wielopłaszczyznowo.
Podłożem badań była – jak pisał – „histopatologia i związana z nią chemia, nieorganiczny skład tkanki i fizjologiczne wzajemne funkcjonowanie”. Był przy tym bardzo ostrożny – gdy badania poddały pod wątpliwość Calcium Sulfuricum usunął go natychmiast z listy swoich minerałów. Był bardzo otwarty na nową wiedzę, pisał: „Biochemia nie jest jeszcze doskonała, ale z czasem taka będzie. Jeśli lekarze zajmujący się obszarem chemii fizjologicznej i anatomii patologicznej odkryli nowe, wiarygodne informacje i chcieliby być pomocni w rozbudowywaniu mojego dzieła będę bardzo wdzięczny”
Potencjonowanie minerałów
Minerały, które są trudniej przyswajalne przez organizm są potencjonowane do D12: Nr.1 Calcium Fluoratum, Nr.3 Ferrum Phosphoricum i Nr.11 Silicea. Pozostałe są stosowane w potencji D6. Nie poleca się stosowania większych potencji, niż sugerowane – lepiej wziąć więcej tabletek, zostaną łatwiej przyswojone przez organizm. Dr Schuessler pisał w swojej skróconej terapii: „Jeden miligram substancji zawiera średnio 16 trylionów molekuł, w związku z tym potencja 6D – około 16 bilionów. Ta suma w zupełności wystarcza, by wyrównać zaburzenie molekuł w tkance”.
W terapii dr Schuesslera nie chodzi o ilość, o wagę, tylko o odpowiednie przygotowanie molekuł, by mogły dotrzeć do komórki.
Znaczenie magazynu minerałowego dla organizmu
Magazynem minerałów jest płyn międzykomórkowy, krew, limfa. Tymi jonami zaopatrywane są na bieżąco komórki. Także tkanki narządów zawierają różne minerały:
- kości – sól Nr.1, Calcium Fluoratum i sól Nr.2, Calcium Phosphoricum;
- krew – sól Nr.2, Ferrum Phosphoricum;
- tkanka łączna i gruczoły – sól Nr.4, Kalium Chloratum;
- tkanki nerwów i śledziona – sól Nr.5, Kalium Phosphoricum;
- trzustka – sól Nr.6, Kalium Sulfuricum;
- kości i serce – sól Nr.7, Magnesium Phosphoricum;
- nerki – sól Nr.8, Natrium Chloratum;
- limfa – sól Nr.9, Natrium Phosphoricum;
- wątroba – sól Nr.10, Natrium Sulfuricum;
- tkanka łączna – sól Nr.11, Silicea.
Silne niedobory ocenić można podczas badań laboratoryjnych, ale również podczas analizy twarzy. Po podjęciu terapii efekty nie są od razu zauważalne – organizm najpierw musi "naprawić" uszkodzenia powstałe w tkance.
Źródło: www.ekoveda.pl, www.pibs.pl
