Nasze magazyny
Choć wychowywała się w Bronksie, w niełatwych dla ambitnych kobiet czasach, zdobyła znakomite wykształcenie. Ukończyła w 1916 r. Bernard College, a w 1920 r. uzyskała tytuł doktora w dziedzinie biochemii na Columbia University College of Physicians and Surgeons. Do tej pory jest jedną z nielicznych kobiet ze stopniem naukowym uzyskanym na tej uczelni.
Po studiach pracowała w Instytucie Rockefellera, najpierw na Wydziale Chemioterapii, a później - Chemii Organicznej. W 1927 r. wyjechała na studia do Europy, gdzie zapisała się na kurs matematyki oraz fizyki atomowej na Uniwersytecie Technicznym w Zurychu, studiując jednocześnie homeopatię w Genewie i biochemię w Instytucie Pasteura w Paryżu. Już w tamtym czasie młoda naukowiec zainteresowała się niekonwencjonalnymi metodami terapii: jogą, osteopatią, chiropraktyką, technikami Alexandra (m.in. usuwanie napięć mięśni, korygowanie postawy, panowanie nad stresem).
Poszukiwała skutecznych sposobów walki z bólem i ograniczeniami sprawności ciała, wobec których tradycyjna medycyna wciąż pozostawała bezradna. Inspiracją do badań były jej własne problemy ze zdrowiem. Uległa bowiem w młodości poważnemu wypadkowi - została dotkliwie kopnięta przez konia. Przełom w karierze dr Rolf nastąpił wtedy, gdy... zatrudniła nauczycielkę muzyki dla swoich dzieci. Była ona świetnym pedagogiem, jednak po pewnym czasie doznała kontuzji ręki, co uniemożliwiało jej dalszą pracę. Ida Rolf podjęła się przeprowadzenia rehabilitacji. Osiągnęła na tyle spektakularny efekt, że pod jej drzwiami zaczęły się ustawiać kolejki pacjentów.
Zdobyta wcześniej wiedza oraz doświadczenie pozwoliły badaczce dostrzec, że postawa ciała ujawnia fizyczny, emocjonalny i psychiczny stan pacjenta. Dr Rolf stawia więc tezę, że kondycja psychofizyczna chorego ulega znacznej poprawie, gdy jego ciało wskutek rehabilitacji staje się "strukturalnie zintegrowane".
W latach 40. ubiegłego wieku dysponuje już gotową, w pełni dopracowaną metodą terapii, która za pomocą różnych technik manualnych, w tym masaży, pozwala rozciągać mięśnie i zmiękczać tkankę łączną, a szczególnie powięzi, czyli błony, których zadaniem jest zewnętrzne osłanianie wszystkich grup mięśniowych w organizmie.
Kolejny przełom w karierze dr Idy Rolf następuje w połowie lat 60., gdy zostaje wykładowczynią w kalifornijskim Instytucie Esalen. Tam nawiązuje m.in. współpracę z Fritzem Perlsem, niemieckim psychoterapeutą i twórcą holistycznej metody terapeutycznej. W 1963 r. opisuje swój sposób leczenia w serii artykułów, ilustrując je obrazami sprzed i po terapii. Jej pierwsza książka pt. "Rolfing Structural Integration" staje się znana jako "Blue Book".
Zainteresowanie metodą Idy Rolf doprowadziło do powstania w 1971 r. The Rolf Institute of Structural Integration (RISI). Placówka zajmuje się popularyzowaniem metody integracji strukturalnej, kształceniem terapeutów oraz badaniami naukowymi. Dr Ida Rolf aktywnie uczestniczyła w jej pracach aż do swojej śmierci w 1979 r. Wydała także kolejną książkę: "Rolfing: The Integration of Human Structures", która zdobyła dużą popularność.
Obecnie metoda rehabilitacji i fizjoterapii znana jako rolfing jest stosowana w prawie 40 krajach na świecie. Korzystają z tej terapii sportowcy i tancerze, a także zestresowani i zapracowani ludzie biznesu oraz osoby zmagające się z chronicznymi bólami kręgosłupa.
Mirosław Usidus
