Nasze magazyny
Epidemia wola, czyli nieestetycznie pogrubionej szyi i powiększonej tarczycy – pamięta ją większość Amerykanów w wieku powyżej 60 lat – aż 1/3 mieszkańców w niektórych częściach Stanów Zjednoczonych kraju była nim dotknięta. W przypadku kobiet, które miały tę przypadłość w ciąży istniało zwiększone ryzyko urodzenia dziecka upośledzonego umysłowo.
Pewien eksperyment lekarza rodzinnego na uczennicach, przeprowadzony w 1916 r. potwierdził związek pomiędzy wolem a niedoborem jodu. Dr David Marine podawał (jak obecnie uznajemy) bardzo duże dawki – 170-340 mg/dzień (170-340 tys. mcg) jodku sodu przez okres 10 dni, powtarzając je co 6 miesięcy przez 2,5 roku. Chociaż terapia ta budziła zastrzeżenia mieszkańców, to wśród 900 dziewcząt ze zdrowymi tarczycami, które otrzymywały suplement, nie rozwinęło się wole, w porównaniu z 28% w grupie kontrolnej.
Niedostatecznie "jodowana" sól
Lekarze apelują, byśmy ograniczali sól – a w ten sposób pozbywamy się jednego z niewielu w naszej diecie źródeł jodu. Ponadto, szczegółowa analiza różnych, dostępnych w sklepach marek soli, wykazała – jod bardzo szybko się ulatnia po otwarciu opakowania. Jeśli jest ona trzymana w pojemniku wystawionym na działanie powietrza, to zawartość tego pierwiastka przepada już w ciągu 4 tygodni od otwarcia, a nawet szybciej, jeśli panuje duża wilgotność.
Japoński przepis na zdrowie
Dzięki Japończykom naukowcy inaczej podchodzą do sprawy konsumowania dużych dawek jodu. Mieszkańcy Japonii spożywają wiele produktów pochodzących z oceanu, wliczając w to bogate w jod wodorosty, takie jak kelp czy nori. Nawet żywność uprawiana w tamtejszej glebie, ma kilkakrotnie większą zawartość tego pierwiastka niż w innych częściach świata.
Szacuje się, że dawka spożywanego przez nich jodu to 378-13800 mcg dziennie. Zakres ten jest tak szeroki ze względu na zróżnicowaną konsumpcję wodorostów – japońscy naukowcy twierdzą więc, że określenie "typowego" spożycia tego pierwiastka jest niemożliwe do ustalenia.
Część ekspertów uważa, że to właśnie wyższa dietetyczna podaż jodu w Japonii przyczynia się do mniejszej częstotliwości występowania nowotworów piersi, mastopatii czy chorób tarczycy.
Jod i zapobieganie nowotworom piersi
Badania ostatnich lat dostarczają danych sugerujących, że u podstaw zwiększonego ryzyka nowotworu piersi leży niedobór jodu. Zarówno w piersiach, jak i w tarczycy znajduje się wysokie stężenie jodu – tkanka piersiowa bogata jest w te same, transportujące jod białka, używane przez gruczoł tarczycy do wychwytywania tego pierwiastka z krwiobiegu.
Jest to istotne z ewolucyjnego punktu widzenia – pierwiastek ten jest nieodzowny dla rozwoju mózgu dziecka, dlatego mechanizm ten ułatwia dostarczanie go podczas karmienia piersią. Niedobór tego pierwiastka wywołuje zmiany w receptorach estrogenowych, a także w DNA. W związku z podwyższeniem stężenia estrogenu i wspomnianymi mutacjami, a także zbyt niskim stężeniem jodu – ryzyko nowotworu piersi wzrasta.
Związek pomiędzy spożyciem jodu a guzem piersi jest najbardziej widoczny, gdy porówna się zachorowalność wśród populacji stosującej dietę zachodnią a japońską. Kobiety cierpiące na nowotwór tego gruczołu są bardziej narażone na powiększenie tarczycy. Ze względu zaś na dietę bogatą w jod, uważa się, że Japonki są w grupie niskiego ryzyka nowotworu piersi – niemal najniższego na świecie. W kilku kanadyjskich badaniach oceniano wpływ terapii mastopatii u kobiet, zarówno jodkiem sodu jak i jodem cząsteczkowym (I2) i wykazano znaczne zmniejszenie objawów. Dzięki tym doniesieniom naukowych stworzono popularną formę jodu – Iodoral®, która zawiera kombinację 5 mg jodu jako I2 i 7,5 mg jodku potasu.
Doniesienia o stosowaniu jodu w ramach profilaktyki nowotworów piersi są obiecujące, np. nieprzerwane podawanie jodu podatnym na nowotwór szczurom zmniejszyło niemal 2,5-krotnie odsetek pojawiania się guza. Komórki nowotworowe absorbują ten pierwiastek, a to hamuje wzrost guza i powoduje ich apoptozę. Suplementacja jodu powoduje zmniejszenie rozmiarów łagodnych i złośliwych nowotworów piersi.
Uważa się, że częściowo jest to efektem bezpośredniej redukcji poziomu peroksydacji lipidów. Dawki tego pierwiastka opisywane w badaniach są wysokie – 5 tys. mcg dziennie, jednak nie zaobserwowano żadnego toksycznego wpływu ani na funkcje tarczycy, ani na inne tkanki. Dodatkowe korzyści przynosi łączona suplementacja jodu i selenu, stanowiącego niezbędny kofaktor w enzymach używanych w tkankach tarczycy i piersi do optymalnego wykorzystania jodu.
Preparaty w postaci światowego standardu w suplementacji jodu – Iodoral – w dawkach 12,5 oraz 50 mg dostępne są na stronie https://www.lesupplements.com/pl/
