Nasze magazyny
Okrzyki w sportach i wszelkich aktywnościach wymagających krótkotrwałego wysiłku są znane od zarania dziejów. Tenisistka Maria Sharapova słynie z głośnych okrzyków podczas rozegrań. Niektórzy zawodnicy twierdzą, że jest to zabieg celowy, wywierający presję psychiczną na przeciwniku.
Z kolei Martina Navratilova ocenia to jako formę zmylenia przeciwnika, oczekującego silnego uderzenia, gdy w rzeczywistości zagranie wcale nie jest silne.
Fenomen okrzyków zainteresował Scotta Sinnetta, profesora psychologii na Uniwersytecie Hawajskim w Manoa, który przyjrzał się temu bliżej. Eksperyment Scotta obejmował 20 zawodników mieszanych sztuk walki MMA, zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Mieli za zadanie kopać w specjalny worek, który w środku zawierał urządzenie do mierzenia siły. Uczestnicy wykonywali serię kopnięć z towarzyszącym okrzykiem oraz serię kopnięć w całkowitym milczeniu. Następna część badania obejmowała grupę 22 studentów psychologii, którzy mieli za zadanie obejrzeć obie serie nagrań w przyspieszonym tempie i ocenić czy kopnięcie było wysokie czy niskie. Wyniki badań okazały się bardzo interesujące - siła kopnięcia z okrzykiem była o około 10% wyższa od kopnięcia w ciszy. Odgłosy wydawane przez zawodników były jednak mało przyjemne dla obserwatorów. Podczas oglądania serii nagrań z okrzykami, reakcje widzów były wolniejsze i obarczone większym błędem.
Podobne obserwacje uzyskano z innego badania, którego wyniki potwierdziły, że krzyczący tenisiści generowali większą siłę uderzenia, jednak osoby obserwujące mecz były bardziej zdezorientowane i miały problem w ocenie czy piłka leciała ku lewej czy prawej stronie boiska.
Źródło: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5823375
