Nasze magazyny
Nieczęsto mam do czynienia z pacjentkami, które cierpią na wszystkie możliwe komplikacje związane ze wszczepieniem silikonowych implantów, ale Kitty była właśnie takim przypadkiem. Zgłosiła się do mnie kilkanaście lat po mastektomii spowodowanej rakiem. Szybko wróciła do normalnego funkcjonowania, ale niestety zalecono jej implanty. Lekarze zapewniali ją, że będzie jak nowa, ale to właśnie ta decyzja przewróciła jej życie do góry nogami.
Organizm postrzega silikon jako materiał obcy, dlatego układ odpornościowy usiłuje wydalić go poprzez bliznowacenie. W tym celu wytwarza twardą warstwę tkanki łącznej wokół implantu, która następnie kurczy się, aby wycisnąć ciało obce na zewnątrz. W przypadku Kitty ciało starało się usunąć silikonowy implant. Jak można było przewidzieć, jej układ odpornościowy wytworzył wokół niego zwartą powłokę, która wkrótce zaczęła się obkurczać. Implant stał się więc twardy jak skała i zaczął powodować ból.
Jakie mogą być efekty uboczne pęknięcia implantu?
Standardową metodą terapii była wówczas kapsulotomia zamknięta. Pod tą szumną nazwą kryje się brutalna operacja, podczas której chirurg zgniata pierś, aż implant pęknie. Owszem, kapsulotomia zamknięta sprawiła, że pacjentka miała miękką pierś, akceptowalną z kosmetycznego punktu widzenia, ale implant uległ pęknięciu, a silikon się rozprzestrzenił, co nasila efekty uboczne.
Silikon zaczyna wyciekać z implantów już w dniu, w którym chirurg umieszcza je w piersi pacjentki. Studentów medycyny uczy się, że taki plastikowy wszczep jest nieaktywny i nietoksyczny. W sensie chemicznym może i jest to prawda, jednak dzisiaj nie można już tego stwierdzić w kontekście immunologicznym. Silikon należy bowiem do tzw. adiuwantów, czyli substancji wzmagających reakcję układu odpornościowego. Swego czasu stosowało się go w szczepionkach, aby zapewnić poprawną odpowiedź immunologiczną na dany antygen.
Stan zapalny stwierdza się też w biopsji tkanek otaczających implanty, gdzie układ odpornościowy usiłuje odseparować cząsteczki silikonu przeciekające do organizmu. Powstają wówczas tzw. ziarniaki silikonowe, które z wyglądu przypominają ziarniaki gruźlicze.
Cząsteczki silikonu rozprzestrzeniają się jednak po całym organizmie, gdzie mogą wywołać reakcje zapalne. W sensie biologicznym może to wyjaśniać, dlaczego leczyłam tyle przeróżnych chorób u kobiet po operacji wszczepienia implantów (stwardnienie rozsiane czy zapalenie stawów). Syndrom ten ma nawet własną nazwę: autoimmunologiczny/autozapalny zespół indukowany przez adiuwanty (ASIA), od 30 lat stanowiący przedmiot intensywnych badań1,2. U pacjentów z ASIA zazwyczaj występują fibromialgia, zespół chronicznego zmęczenia oraz piekący ból.
Po kapsulotomii implant Kitty zaczął bardziej migrować. Kobieta męczyła się z rozległym bólem, a ponadto w jej organizmie toczył się stan zapalny, co potwierdziły badania krwi.
Silikon przedostał się do pachy, a stan zapalny podrażnił splot ramienny, przez co ręka była osłabiona i bolesna. Operacja nie wchodziła w grę z uwagi na ryzyko dalszego uszkodzenia nerwów. Jej pacha wyglądała tak, jakby ktoś wcisnął w nią winogrona, znajdowało się tam bowiem pełno ziarniaków silikonowych otoczonych bliznowatą tkanką łączną, co potwierdził rezonans magnetyczny.
W stopach Kitty rozwinęło się z kolei zapalenie stawów, przez co ledwo mogła chodzić i czuła się wiecznie zmęczona. Układ odpornościowy, podobnie jak mózg, potrzebuje dużo energii. Toczący się stan zapalny sprawiał zaś, że wymagał jej więcej, niż organizm był w stanie mu dostarczyć. Nie dziwi zatem, że ten ujemny bilans energetyczny wywołał u Kitty skrajne wyczerpanie.
Problem z silikonem polega na tym, że żaden z procesów enzymatycznych nie jest w stanie go rozłożyć. Pozostanie więc w jej ciele już na zawsze, nie ma bowiem żadnej metody na usunięcie go z organizmu. Powszechne metody terapii skupiają się natomiast na wyciszeniu reakcji zapalnej.
Dieta i suplementacja pomocne przy stanie zapalnym wywołanym implantami
Zaleciłam Kitty dietę paleo (cukier i węglowodany sprzyjają bowiem procesom zapalnym) oraz antyoksydacyjne witaminy i minerały, aby uspokoić nieco stan zapalny. Poleciłam jej zwłaszcza wysokie dawki witamin B12 (5000 mcg dziennie) oraz C (do granicy tolerancji jelita). Taka terapia w połączeniu z pozytywnym nastawieniem pozwoliły Kitty powrócić do zdrowia.
Dziś chodzi na 8 sesji jogi w tygodniu i basen. Z jej relacji wynika, że motylek i nawroty nie wychodzą jej idealne, ale i tak pływa o wiele lepiej niż ja!
