Fluor i chlor po cichu wykańczają tarczycę i cały organizm. Jak się chronić?

Kiedy w latach 70. ubiegłego wie­ku dr Bill Osmunson kształcił się na dentystę, fluoryzacja wody i miej­scowa aplikacja fluoru na zęby pacjentów były silnie promowane. Zastrzeżenia miał tylko jeden wykładow­ca. Powiedział, że jednym z powodów rozwoju wola w niektórych miejscach był niedobór jodu oraz nadmiar fluoru, który również ma wpływ na tarczycę – wspomina dr Osmunson.

W obliczu ogromnej aprobaty medycznej i publicznej wobec fluoryzacji wody męż­czyzna odrzucił tę informację, a następnie założył gabinet stomatologiczny w Kana­dzie, skąd ostatecznie przeniósł praktykę do amerykańskiego stanu Waszyngton. Ponieważ woda w mieście była fluoryzowana, w przeciwieństwie do tej w oddalonych od niego obszarach, dr Osmunson postanowił próbować odgadywać miejsca zamieszkania nowych pa­cjentów wyłącznie na pod­stawie oceny stanu ich jamy ustnej i próchnicy zębów, czyli liczby ubytków. W ok. 90% przypadków miałem rację, gdy mówiłem, że osoby z ich najmniejszą liczbą pochodzą z regionów miejskich, w których wodę fluoryzowano. Byłem tak przekonany o korzystnym działaniu fluoru, że przepi­sałem go moim dzieciom, ponieważ w naszej okolicy nie stosowano fluoryzacji. Na szczęście moja żona wykazała pod tym wzglę­dem opieszałość i prawie nigdy im go nie podawała – opowiada dr Osmunson.

Wiele lat zajęło mu wy­chodzenie poza medyczne warunkowa­nie. W końcu jego własne nieformalne ankiety gabinetowe wykazały, że fluor działał świetnie, a fluoryzacja była (i jest) prostą i niezwykle dochodową procedu­rą dla każdego gabinetu dentystycznego. W tamtym czasie, jak mówi, zabiegi z wy­korzystaniem tego pierwiastka, kosztowały go ok. 10 tys. dolarów rocznie, a przynosi­ły przychody w wysokości ok. 250 tys.

Niedostrzegalne szkody fluoru

Punktem zwrotnym był moment, gdy pew­nego dnia szedł korytarzem do swego ga­binetu i zobaczył pełen kosz zgniecionych próbek pasty do zębów. Zaciekawiony pod­niósł jedną z nich i przeczytał etykietę. To był prawdziwy szok. „Stosować ilość pasty wielkości ziarnka grochu. W przypadku użycia większej dawki należy skontaktować się z Centrum Kontroli Zatruć” – przeczyta­łem na etykiecie – wspomina dentysta. Dr Osmunson zaczął badać sprawę i odkrył, że fluor to tak naprawdę toksyczna trucizna. W badaniach udowadniano jego działanie neurotoksyczne zarówno u dzieci, jak i doro­słych oraz akumulację w komórkach ludzkiego organizmu, szczególnie w kościach i szyszyn­ce, która przyczynia się do występowania objawów, takich jak bezsenność, stany zapal­ne, zaburzenia poznawcze i obniżenie IQ.

Dowiedział się, że jego gabinetowe ankiety, jak również te prowadzone przez Amerykańskie Towarzystwo Stomatologiczne, miejskie przed­siębiorstwa wodociągowe oraz amerykańskie instytucje: Agencję Ochrony Środowiska, Centra Kontroli i Prewencji Chorób (Centers for Dise­ase Control and Prevention, CDC) oraz Agencję Żywności i Leków, były stronnicze.
– Kiedy przyglądałem się moim pacjentom i myślałem, że odnoszą korzyści ze sto­sowania fluoru, myliłem się. Nie analizowałem wpływu tego pierwiastka, lecz statusu społeczno-ekonomicznego. Mieszkańcy miast zarabiali więcej niż ludzie z obszarów wiejskich. Mieli więc lepszy dostęp do opieki zdrowotnej. Mogli sobie pozwolić na to, by lepiej zadbać o zęby, i oczy­wiście mieli mniej ubytków – wyjaśnia dr Osmunson.

CDC stanowczo bronią swego stanowiska, według którego flu­or jest „bezpieczny i skuteczny”, lecz – jak zauważa dr Osmunson – nie biorą pod uwagę najważniejszej zmiennej: socjoekonomii. Nie analizują statystyk wskazujących na fakt, że na długo przed wprowadzeniem fluoryzacji sieci wodociągo­wych w populacjach miejskich już doszło do drastycznej redukcji występowania próch­nicy zębów dzięki poprawie stanu zdrowia i warunków życia – twierdzi dentysta.

Jaka dawka fluoru jest bezpieczna?

Oprócz codziennego dodawania różnych form fluoru do publicznej wody pitnej w całych USA, Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii i Irlandii pier­wiastek ten to właściwie lek przepisywany w for­mie płynu, żelu i tabletek do ssania mających za­pobiegać próchnicy zębów przez ich wzmacnianie i eliminację powodujących ubytki bakterii. W za­leżności od dawki – liczby miligramów pierwiast­ka w produktach – można je nabyć bez recepty bądź wyłącznie z przepisu lekarza.

Według organizacji non profit z USA – Flu­oride Action Network – której rzecznikiem jest obecnie dr Osmunson, fluor zawiera ponad 95% wszystkich past do zębów w tym kraju. Zalecana przez lekarzy do codziennego sto­sowania ilość tego rodzaju produktu nie prze­kracza małego ziarnka grochu. Ale kto nakłada odrobinkę pasty do zębów na swoją szczoteczkę?
W telewizyjnych reklamach w ujęciach z bli­ska nakłada się na szczoteczkę ogromne ilości pasty do zębów. A jednak szacuje się, że niewielki pasek tego produktu, pokrywający włosie małej dziecięcej szczoteczki, zawiera 0,75-1,5 mg fluoru – co już przekracza ilość obecną w większości suplementów diety na receptę, czyli 0,25-1 mg na dawkę. Przewyższa również dozę zalecaną przez amerykańskie Narodowe Instytuty Zdrowia (National Institutes of Health, NIH) – maksy­malnie 1 mg w przypadku dzieci w wieku 8 lat i młodszych – i najprawdopodobniej maksy­malną rekomendowaną, czyli 2 g w przypad­ku dzieci do 13. roku życia.

Uważa się, że fluoryzowana woda pitna (w tym pokarmy i napoje przygotowane z jej wykorzysta­niem) stanowi ok. 60% spożywanego przez ludzi fluoru. Jednak wchłaniana ilość tego pierwiastka stopniowo wzrasta, ponieważ na rynek trafia coraz więcej fluoryzowanych produktów stomatologicznych, takich jak płyny do płukania ust, żele i preparaty do lakierowania zębów. Ludzie wchłaniają fluor również z mechanicznie oddzielanych od kości mięs, herbaty, pozostałości pesty­cydów w produktach rolnych i farmaceutyków, takich jak leki przeciwhistaminowe, zobojętniające kwas żołądko­wy, przeciwdepresyjne, prze­ciwlękowe, sterydy i środki hamujące apetyt².

Amerykańska Agencja Ochrony Środowiska zaleca publicznym dostawcom wody powia­damianie społeczeństwa, jeśli poziom fluoru przewyższa w niej 2 mg/l. Dopuszczalna przez tę instytucję zawartość tego pierwiastka w pu­blicznej wodzie pitnej to 4 mg/l. Jeśli dziecko lub dorosły piją zalecaną dzienną ilość wody, czyli 8 szklanek o pojemności 225 ml szklanek – równie dobrze tylko tą drogą mogą pochłaniać dodatkowo do 8 mg fluoru na dobę. Dodajmy do tego kolejne 3-4 mg z pasty do zębów, a ponad­to z płynów do płukania ust, nici dentystycznej, żywności i leków. Wówczas rozsądnie będzie stwierdzić, że większość mężczyzn, kobiet i dzieci przyjmuje codzienne dawki fluoru w wysokości 12-15 mg. Jest to ilość znacznie przekraczają­ca dopuszczalny w lekach na receptę limit.

Jak ograniczyć spożywanie fluoru i chloru?

• Redukcja spożycia fluoru i chloru Chociaż oba te pierwiastki trafiają do organizmu z wielu źródeł, można podjąć działania w celu redukcji ekspozycji na nie. Należą do nich filtracja używanej wody, unikanie kon­kretnych produktów i spożywanie organicznych pokarmów.
• Filtracja wody pitnej Najlepsze, co można zrobić, to filtrowanie wody w domu i ciągłe noszenie jej ze sobą, tak by nie trzeba było pić kranówki poza domem. Oczywiście najlepsza do picia jest świeża woda z gór – mówi dr Kristin Neumann. Niestety bez udania się do jej źródła świeża górska woda jest prawie nie do zdobycia. I chociaż butelkowane wody reklamo­wane jako naturalna woda źródlana nie zawierają fluoru i chloru, wiele wód butelkowanych – ze względu na fakt, że to po prostu filtrowana kranówka – wciąż ma w sobie pozostałości obu tych pierwiastków. Jeśli nie można zdo­być wody źródlanej, należy wybierać marki oznaczane jako woda oczyszczona z wykorzystaniem odwróconej osmozy.

• Filtracja wody do mycia Można kupić model mocowany pod zlewem lub zainsta­lować system filtracji w całym domu, tak by usunąć fluor i chlor z wody do kąpieli. Dzięki uzyskaniu od dostawcy raportu dotyczącego jakości wody można dowiedzieć się, jakie pierwiastki i w jakich ilościach zawiera. Dzięki temu można ustalić potrzebną efektywność systemu filtracyj­nego. Przed zakupem czy instalacją jakiegokolwiek z nich należy pamiętać o zgłębieniu wiedzy na jego temat.

• Wiele nawozów i pestycydów zawiera związki fluoru, które pozostają na pokarmach. Dieta organiczna to naj­lepszy sposób na uniknięcie tego rodzaju zanieczyszczeń. Należy również unikać przetworzonych produktów spo­żywczych, które zawierają prawdopodobnie zarówno związki fluoru, jak i produkty uboczne chlorowania. Jed­nym z przykładów jest mięso „oddzielane mechanicznie”, zwłaszcza kurczak, ponieważ w wyniku tego procesu do mięsa trafiają zawierające fluor cząsteczki kości.
• Eliminacja (lub redukcja) spożycia kawy i czarnej herbaty. Krzewy herbaciane i drzewa kawowe pobierają fluor z gleby.
• Nieużywanie pokrytych teflonem naczyń kuchennych. Zawierający fluor teflon uwalnia go podczas gotowania

Jak pozbyć się nadmiaru fluoru z organizmu?

Spożyty fluor jest magazynowany w większości w 4 głównych obszarach organizmu: zębach, kościach, mózgu i szyszyn­ce. W najwyższych stężeniach występuje w kościach, co objawia się jako choroba określana mianem fluorozy szkieletowej. Nie ma wielu badań na ten temat, ale niektóre wykazują, że metionina (jeden z podstawo­wych aminokwasów) w połączeniu z witaminą E może zapobiec akumulacji fluoru w układzie kostnym. Tauryna to kolejny suplement diety, któ­ry wydaje się pomocny, ponieważ wspiera funkcjonowanie gruczołu tarczowego. Cholina – składnik odżywczy podobny do wita­miny B – wspomaga łagodzenie fluorozy dzięki wsparciu produkcji energii i funkcjonowania mózgu, które osłabia fluor. Sok z granatu chroni przed spo­wodowanym przez ten pierwiastek uszkodzeniem wątroby u szczurów. Obecnie nie określono żadnych rekomendo­wanych dawek wszystkich tych suplementów diety.

Poniżej inne metody odtruwania z fluoru:

• Oczyszczanie wątroby Spożywanie oczyszczających wątrobę pokarmów, takich jak awokado, czosnek, por i cebula. Świetne pod tym względem są również jabłka. Z kolei karczochy stymulują wątrobę do produkcji żółci
• Suche sauny to dobra metoda na wypocenie dowolnej liczby toksyn

Nadmiar fluoru - działania niepożądane

U dzieci przyjmujących nadmiar fluoru podczas kształtowania zębów może rozwinąć się choroba o nazwie fluoroza, która objawia się przebarwie­niami i wykruszaniem uzębienia. Jest to jednak tylko czubek góry lodowej. We­dług NIH połykanie „dużych ilości pochodzącego z produktów dentystycznych lub suplemen­tów diety” fluoru może powodo­wać wiele różnych problemów zdrowotnych, takich jak:

• ból żołądka i brzucha,
• nudności,
• wymioty,
• biegunka,
• ból stawów,
• sztywność,
• zaburzenia nerwowe,
• ubytek masy mięśniowej,
• a być może nawet śmierć³.

Ciężkie reakcje nie należą do rzadkości.

W przeszłości miałem pacjen­tów wymiotujących na parkingu z powodu połknięcia fluoru pod­czas zabiegu. Powodował u nich mdłości, ale na szczęście wymio­towali i pozbywali się go z orga­nizmu – mówi dr Osmunson.Oprócz ciężkich reakcji fluor może powodować długotrwałe problemy zdrowotne. Pierwia­stek ten powiązano z rozwojem choroby Alzheimera⁴. Wciąż wzrastająca liczba badań wykazuje również, że fluor to obniżająca IQ u dzieci neurotoksyna⁵. Według jednego z nich maluchy mieszkające na obszarach zasobnych w ten pierwiastek, gdzie powszechnie występuje fluoroza, są 5 razy bardziej narażone na obniże­nie IQ niż te z regionów niefluoryzowanych⁶.

To niewiarygodne. Oficjalny komunikat, na który powołuje się wiele przedsiębiorstw wodociągowych i organizacji zdrowotnych, głosi, że każdy dolar wydany na fluoryzację to średnia oszczędność pacjentów na zabiegach stomatologicznych w wysokości 38 dolarów rocznie. Nikt jednak nie mówi o milionach, miliardach dolarów wyrządzanych szkód. Tylko z perspektywy ilorazu inteligencji, jeśli przyjrzymy się badaniom naukowym, okazuje się, że każda ilość fluoru w wodzie powyżej 0,2 ppm (liczby części na milion) – która wy­stępuje bardzo często – obniża IQ przyswajają­cych ją płodów i niemowląt o ok. 3-5 punktów. Statystycznie daje to utratę dochodów w wy­sokości ok. 500 tys. dolarów rocznie na każdy punkt obniżonego ilorazu inteligencji przez resztę czyjegoś życia – zauważa dr Osmunson.

Na poziomie poniżej 0,5 mg/l fluor w wodzie pitnej negatywnie wpływa również na tarczycę oraz produkcję hormonów T3 i T4. Regulują one metabolizm i wytwarzanie energii w organizmie. W dodatku fluor wpływa na poziom tyreotropiny (TSH), która stymuluje tarczycę do pro­dukcji wymienionych wyżej hormonów⁷. Pierwiastek ten oddziałuje praktycznie na każ­dą komórkę organizmu. Dotyczy to też układu hormonalnego. W XIX w. lekarze donosili, że nad­pobudliwość u dzieci można kontrolować dzięki podawaniu im fluoru. A jeśli nie działało to na­tychmiast, należało po prostu zwiększyć dawkę. Było to oczywiście skuteczne, ponieważ fluor od­działuje na tarczycę, ma negatywny wpływ na me­tabolizm i poziom energii – mówi dr Osmunson.

Czy chlorowanie wody jest bezpieczne?

Jakby nie wystarczyły wszystkie powodowane przez fluor problemy zdrowotne, istnieją również poważne kwestie, które należy wziąć pod uwagę, jeśli chodzi o inny powszechny dodatek do wód powierzchniowych dostarczających miejską i podmiejską publiczną wodę pitną: chlor. Dodawanie tego pierwiastka do sie­ci wodociągowych bez wątpienia wspiera redukcję liczby chorób i zgonów związanych z przeno­szonymi przez wodę zakażeniami na świecie od czasu wprowadzenia tej praktyki na początku XX w. Istnie­ją jednakże zdrowsze, skuteczniejsze i tańsze metody uzdatniania wody pitnej.

Dr Kristin Neumann, założycielka orga­nizacji MyMicrobiome (mymicrobiome.info) w niemieckim Bambergu, twierdzi, że chloru nie stosuje się już w wielu sieciach wodociągowych w Niemczech. Zamiast niego w celu oczyszcza­nia wody z toksyn władze samorządowe używają tam wysokiego poziomu filtracji i bakterii. Chlorowana woda wykazuje oddziaływanie w badaniach laboratoryjnych. Trudno jest oddzie­lić je od innych rzeczy i ustalić, że jeden czynnik wpływa na mikrobiom. Jeśli jednak tylko pomy­ślimy logicznie, chlor musi mieć jakiś wpływ, i to niepozytywny – przekonuje dr Neumann.

Chlorowanie wody może prowadzić do two­rzenia tzw. ubocznych produktów dezynfekcji, w tym trihalometanów – grupy 4 substancji chemicznych zawierających chloroform. Są one stosowane jako rozpuszczalniki przemysłowe i związane ze zwiększonym ryzykiem zgonu z powodu nowotworu i z innych przyczyn¹¹. Tri­halometany mają również negatywny wpływ na funkcjonowanie trzustki¹² i podwyższają prawdopodobieństwo wystąpienia zarówno nadwrażliwości alergicznych¹³, jak i astmy u młodych ludzi¹⁴. Te mutagenne produkty uboczne chlorowania mają związek z więk­szym ryzykiem rozwoju nowotworów piersi, przełyku, odbytu i pęcherza moczowego u ko­biet¹⁵, jak również złośliwych czerniaków¹⁶.

Ponieważ chloroform jest gazem uwalnianym podczas podgrzewania chlorowanej wody, ry­zykowany może być zwykły gorący prysznic¹⁷. Chlor reaguje z zanieczyszczeniami lipido­wymi w wodzie, co powoduje tworzenie wol­nych rodników odpowiedzialnych za śmierć komórkową (apoptozę) i przyczyniających się do miażdżycy naczyń krwionośnych¹⁶. W jed­nym z badań odkryto, że w przypadku ciężar­nych pijących dziennie 5 lub więcej szklanek wody z kranu zawierającej ponad 75 ppb (czą­stek na miliard) trihalometanów ryzyko poro­nienia samoistnego wynosiło prawie 10%¹⁸.

Pływacy są z kolei narażeni na wystąpienie chlorowej wysypki19 i innych podrażnień oczu i skóry, jak również nowotworów skóry20. Osoby, które przyglądają się badaniom, naturalnie zadają sobie pytanie: „Jak ludzie – i lekarze – mogą się z tym zgadzać, a nawet zalecać te niebezpieczne metody uzdatniania wody?”. Dr Osmunson śpieszy z odpowiedzią. Nikt nigdy nie uczył nas w szkole, że jako lekarze nie możemy przyjmować czegoś na śle­pą wiarę, że musimy kwestionować i badać wszystko, co nam się mówi, mieć otwarty umysł i upewniać się co do poprawności naszego postępowania, sprawdzać, czy jego naukowe podstawy nie ewaluowały. Musimy zachować pokorę w stosunku do tego, co ro­bimy, ponieważ wiele z tego jest po prostu zwyczajnie złe – przyznaje specjalista.